Living the sea life (part II)

De ochtend begon al vroeg, en dag twee van het zeil avontuur was aangebroken. De ochtend kwam voor mij iets te vroeg, aangezien slapen in het kruiphok. wat door moest gaan voor onze kamer, moeilijk ging. (En daarbij komt dat ik überhaupt geen ochtend mens ben, dus ik vind alles voor 10 uur al te vroeg). Maar hé, ik mag niet klagen, ik zit aan de andere kant van de wereld, op een boot in een prachtige omgeving. Dus met moeite mezelf uit bed gesleept, een korte douche genomen, om vervolgens fris en fruitig aan het ontbijt te kunnen verschijnen.

Dag twee begon met een trip naar White haven beach. Van horen zeggen en van wat we hadden gezien op plaatjes, moest dit echt een prachtig strand zijn. Helder blauw water, hagel witte stranden, je kent het wel. We waren erg nieuwsgierig en hadden veel zin om te gaan.
Met het kleine rubberen bootje werden we naar het eiland gebracht. Cam leidde ons door het bospad, op weg naar het strand. Eerst kwamen we langs een lookout, die ons een prachtig uitzicht bood op White haven beach. Het helder blauwe water liep op een aparte manier door het spier witte zand, waardoor er een bijzonder natuur spektakel ontstond. Na het schieten van wat foto's liepen we door naar lookout punt 2, waar het uitzicht nog 10 keer prachtiger was. Ook hier was iedereen weer druk in de weer met zijn/haar camera, om dat ene perfecte plaatje te schieten. Hierna was het dan toch echt tijd om naar beneden te lopen en het prachtige strand te betreden. We krijgen de vrijheid om te doen wat we wilden, rondlopen, zwemmen, zonnen, etc, als we maar wel weer om 11:00 uur terug zouden zijn op het strandje waar we met de rubberboot waren afgezet.

Daar liepen we dan, in de hemel op aarde. Nog nooit eerder heb ik zo'n mooi strand gezien, een waar paradijs. Kim en ik hebben wat rondgelopen, liggen zonnen en natuurlijk een halve fotoshoot gehouden, want tjaa in zo'n prachtige omgeving ben je bijna verplicht om idioot veel foto's te maken. Al is het alleen al om het thuis front jaloers te maken.

Tegen 10:35 uur leek het ons verstandig om alvast te beginnen aan de weg terug naar de rubberboot, aangezien het ongeveer 20 minuten lopen zou zijn. 'Zijn we in ieder geval ruim op tijd', dachten we. Met de nadruk op dachten, want Kim en Merel, zouden Kim en Merel niet zijn, als er niet op z'n minst 1 ding mis zou gaan. 'Wat ging er dan mis?!', vraag je je nu af? 'Zo moeilijk is het toch niet om terug te lopen?'. Nou voor ons dus schijnbaar wel. Op de één of andere bizarre manier raakte Kim en ik verdwaald. Wat op zich niet heel logisch was, aangezien het geen pad was met honderd vertakkingen en afslagen. Maar toch, wij slaagden er in om verkeerd te lopen. Hoe is ons overigens nog steeds een raadsel, wij weten namelijk 100% zeker dat we wel de goede kant op waren gelopen.
Ietwat paniekerig liepen we snel terug in de richting waar we vandaan kwamen. Gelukkig kwamen we onderweg een andere groep met gids tegen. We vroegen de weg naar Tongue beach (het strandje waar we naartoe moesten). Gelukkig wist de man ons uit te leggen hoe we moesten lopen en zijn we uiteindelijk precies op tijd op punt van bestemming aangekomen. Weliswaar als laatste (terwijl we zo'n beetje als eersten waren vertrokken), maar toch we waren waar we zijn moesten en dat was het belangrijkste.

Eenmaal weer veilig en wel terug op de boot, was het tijd om weer een stuk te gaan varen. We werden naar een plek gebracht om te gaan snorkelen. Deze plek heet Pitstop. We werden weer in de prachtige snorkel pakken gehesen en te water gelaten bij het koraal.
Ook hier waren de vissen en het koraal weer prachtig. Gelukkig had ik door de dag ervoor het snorkelen nu helemaal onder de knie, dus geen last van paniek gevoelens en vergeten te ademen. Echter bleven de paniek gevoelens niet lang weg. Ik lag gewoon rustig te dobberen in het water en wat te staren naar de vissen, toen ik plots een kwal voorbij zag drijven! Het was geen grote, maar toch prettig is anders. Aangezien ik als klein meisje een keer gebeten ben door een kwal, ben ik als de dood voor die dingen. Of ze nou heel klein of mega groot zijn, dat maakt voor mij niet uit. Het zijn gewoon vieze, nare wezens.
Ik ben snel weg gezwommen van de kwal, heb een paar keer diep adem gehaald om rustig te worden en ben vervolgens weer verder gaan genieten van de mooie wezens van de natuur. Ik was net weer lekker aan het genieten van de bijzondere vissen, toen ik plots weer een kwal zag drijven. Zo bleef het vervolgens door gaan, tot ik het niet meer leuk vond. Voor mijn gevoel was ik omringd door kwallen. Ik wilde niets liever dan zo snel mogelijk het water uit. Ik ben richting de rubberboot gezwommen en gaf Elliot het teken dat ik het water uit wilde. Eenmaal in de boot kon ik weer rustig adem halen. We moesten nog even wachten op de rest, maar al snel na mij waren er nog een aantal anderen die ook klaar waren met snorkelen. We werden terug gebracht naar de zeilboot. Op de zeilboot bleek ik niet de enige te zijn die zich omringd voelde door kwallen en daarom het water uit was gegaan. Ik was dus gelukkig niet de enige schijtlijster, die zich had laten afschrikken door een paar vieze kwallen.

Nadat iedereen het water uit was, was het weer tijd om een stuk te gaan zeilen. De wind stond goed, dus het zou een mooie zeil trip worden. Eerst moesten de zeilen natuurlijk gehesen worden. Tot nu toe waren het steeds de mannen geweest die hierbij hadden geholpen. Ze vonden dat het nu wel eens tijd werd voor de dames om het ook eens te proberen. Niemand van de vrouwen maakte echt aanstalten om zich aan te bieden als vrijwilligster. Mij leek het wel grappig om te helpen, dus ik zei dat ik het wel wilde doen. Eerst kreeg ik een korte uitleg van wat ik moest doen. Zo moeilijk was het niet. Het enige wat ik moest doen was zo hard en snel mogelijk aan een touw trekken, zodra de jongens voor op het dek begonnen met het hijsen van de zeilen. Binnen no time hadden we de zeilen omhoog en konden we vertrekken.
De wind stond inderdaad goed, als een speer schoten we over het water. Op een gegeven moment hing de boot zelfs zo scheef dat we met onze tenen bijna het water aan konden raken.

Voor we het wisten waren we alweer op de volgende bestemming, Osprey Bay. Dit was de tweede en laatste snorkelplek van de dag. In eerste instantie wilde ik niet gaan snorkelen. Ik was moe en had geen zin om me weer in dat pak te hijsen. Uiteindelijk heb ik toch besloten om te gaan, een beslissing waar ik totaal geen spijt van heb. Het koraal op deze plek was geweldig. Het mooiste koraal wat ik tot nu toe gezien had! Ook de vissen waren prachtig.
Ik lag rustig wat rond te dobberen in het water, tot ik plots Samira (één van de Duitse meiden) zag wenken. 'Zou er een schildpad zijn?', dacht ik. Toen ze bleef wenken wist ik het zeker, daar moet wel een schildpad zwemmen. In de veronderstelling dat de schildpad wel weg zou zijn als ik daar aan zou komen, ben ik als een gek die kant opgezwommen. Sina, het zusje van Samira, had het ook gezien en was ook zo snel als ze kon die kant op gezwommen. Tot mijn verbazing was de schildpad er nog toen wij bij Samira aankwamen. De schildpad was dicht bij het oppervlak, dus we konden hem goed zien. Hij zwom wel vooruit, maar dook gelukkig niet weg naar beneden. Met z'n drieën zijn we de schildpad gevolgd, zo hebben we een flink stuk met hem mee gezwommen. Hij was op een gegeven moment zelfs zo dichtbij dat we hem bijna konden aanraken. Zoals ik net al zei, ik heb geen spijt van mijn beslissing om toch nog het water in te gaan. Ik heb het mooiste koraal gezien wat ik tot nu toe had gezien en ik heb gezwommen met een schildpad! Mijn dag kon niet meer stuk!!

Na het snorkelen was het tijd voor het avond eten. Tijdens het avond eten kwamen Kimberley en ik er achter dat we keihard verbrand waren. We waren rood van top tot teen. Zelfs onze handen waren verbrand, iets wat ik nog niet eerder mee gemaakt had. Ik heb de aftersun gepakt en een flinke laag opgesmeerd. Het verkoelde wel iets, maar voor m'n gevoel stond ik van mijn kruin tot mijn tenen in de fik!

Na het avond eten zijn we met z'n allen buiten op het dek gaan zitten. De meeste mensen hadden drank in geslagen en Cam en Elliot hadden een grote zak Goon meegenomen om te delen. (Hier de vertaling van Goon: Een grote zak goedkope wijn, die niet te pruimen is) Elliot kwam met het idee om een drank spel te doen. Iedereen was hier wel voor in. Er werd een pakje kaarten tevoorschijn getoverd en er werden regels opgesteld. Elke kaart kreeg een betekenis/regel. Zo moest je bijvoorbeeld bij een 3 een Monkey dance doen, bij een 4 een lepel vol met vegemite eten (wat echt te smerig voor woorden is!) en bij een boer werd de vagina game gestart. Er schieten nu vast hele rare dingen door jullie hoofd, maar de vagina game klinkt schunniger dan dat het is. De vagina game houd in dat je een film titel moet noemen, maar dan één woord uit de titel moet veranderen door het woord vagina. Zo wordt 'The lion King' bijvoorbeeld 'The vagina King' en 'Harry Potter and the chamber of secrets' veranderd in 'Harry Potter and the vagina of secrets'. Je kan wel begrijpen dat dit voor hilarische nieuwe films zorgt. Zo gaat het dan de kring rond en de gene die niks weet is de sjaak en moet drinken.

Na alle gezelligheid was het tijd om langzamerhand te gaan slapen, aangezien de ochtend weer vroeg zou komen. Eenmaal in bed ging het slapen voor geen meter. Het was nog erger dan de nacht ervoor. Door de verbrandingen deed liggen pijn, om maar niet te praten over bewegen en omdraaien. Voor mijn gevoel heb ik zo'n beetje ieder uur voorbij zien komen op de klok. Het was warm en klam, wat door die verbrandingen ook nog eens versterkt werd. Ik had het op een gegeven moment zelfs zo benauwd dat ik uit bed ben gegaan, op de trap ben gaan staan en mijn hoofd naar buiten heb gestoken. Daar stond ik dan, midden in de nacht, lucht happend op de trap. Zo ben ik een aantal minuten blijven staan. Na wat afgekoeld te zijn ben ik weer in bed gaan liggen. Ik heb een paar slokken water genomen en heb een nieuwe poging gedaan om in slaap te komen. Gelukkig is dit uiteindelijk ook gelukt. Maar zoals ik al zei, de ochtend kwam vroeg, dus na een paar enkele uurtjes slaap, was het alweer tijd om op te staan en te ontbijten.

Na het ontbijt was het tijd voor een ochtend snorkel. Dit zou ook de laatste keer snorkelen zijn. Aangezien ik helemaal gesloopt was door de slechte nachtrust en mijn hele lichaam zeer deed door de verbranding, heb ik vriendelijk bedankt en de ochtend snorkel over geslagen.
Na het snorkelen was het tijd om terug te gaan richting de haven. We moesten nog best een stuk varen, dus het duurde wel even voor we in de haven aankwamen. Het was weer een mooie zonnige dag. De meeste mensen zouden daar hartstikke blij mee zijn. Zeker als je uit een zonloos land als Nederland komt. Maar ik kan nou niet echt zeggen dat de zon een glimlach op mijn gezicht toverde. In tegendeel zelfs... Ik was even helemaal klaar met de zon. In een poging zo min mogelijk zonlicht te pakken, had ik mezelf ergens aan de voorkant van het dek geparkeerd, in de schaduw van het zeil. Dit ging even goed, totdat de zeilen weer omlaag moesten, omdat er niet genoeg wind stond. Dus weg waren de zeilen en zo ook de schaduw. De rest van de tocht naar de haven heb ik doorgebracht als een halve mummie, gewikkeld in een lange rok en een handdoek.

Na enige tijd varen kwam dan eindelijk de haven in zicht! Ik vond de zeil trip echt geweldig, maar was op dat moment ook wel blij om weer terug aan land te zijn. Als klap op de vuurpijl zwommen er, vlak voordat we bij de haven waren, 2 dolfijnen voor onze boot. Dit scheen best zeldzaam te zijn, dus we hadden geluk. De perfecte afsluiting van een geweldig avontuur dacht ik zo!

Voordat iedereen de boot af was, hadden we nog afgesproken om met z'n allen uit eten te gaan in de avond. Na deze afspraak, ging iedereen op pad richting zijn hostel of hotel. Even een paar uur bij slapen, voordat we met z'n allen zouden gaan eten.
Kimberley en ik snakte ook wanhopig naar een bed en een douche (aangezien we op de boot geen haren mochten wassen, omdat we allemaal maar zo'n 2 minuten onder de douche mochten staan, wegens een beperkte hoeveelheid water). Tegen een uur of 11 kwamen we aan bij het hostel. Toen we eenmaal aan de beurt waren en wilden inchecken, kregen we te horen dat we pas vanaf 14:00 uur de kamer in konden. Daar stonden we dan, ietwat verslagen, maar vooral bloedje chagrijnig en gesloopt. We hebben onze spullen ergens in de lounge neer gelegd, zijn wat te eten en drinken gaan halen en vervolgens op een bank in de lounge ruimte neergeploft. We hebben een film aangezet en zijn zo blijven liggen tot 14:00 uur. Vervolgens zijn we de sleutel gaan halen en de kamer in gegaan. Na wat op bed gelegen te hebben en onder de douche geweest te zijn, was het alweer tijd om richting het restaurant te lopen. Hier hebben we met bijna de hele groep (het Britse stel was er niet bij, want die vertrokken alweer naar de volgende plaats) het zeil avontuur afgesloten met een gezellig en lekker diner!