Bye, bye Cairns. Hello paradise!

Na een week te hebben rond gehangen in Cairns, was het tijd om te vertrekken en een nieuwe plaats te ontdekken.
Echter zaten we 's ochtends nog met het probleem dat we nog niet zeker wisten of we een busticket hadden en weg konden. We wilden namelijk met een bus van Greyhound. Deze bus rijdt van Cairns naar Melbourne (en andersom) en je kan onderweg op veel plekken in of uit stappen. We wilden de bus boeken via Australian Backpackers (de organisatie waar we ook ons vliegticket hadden geboekt), aangezien we via hun korting zouden krijgen op de buskaart. En tjaa, zoals het een echte Hollander betaamt, klonk die korting ons wel goed in de oren! (ook omdat de reis opzich al duur genoeg is, dus alle besparingen zijn mooi mee genomen).
We hadden Australian Backpackers al een paar keer gemaild met verschillende vragen, maar kregen steeds niet echt een duidelijk antwoord op één van de hoofdvragen: 'Vanaf waar vertrekt de bus allemaal en in welke plaatsen kunnen we uitstappen? Of is er misschien een site waar we dat allemaal kunnen vinden?'
De vorige avond hadden we nog wel bericht gekregen dat we snel moesten betalen voor de buskaart en dat we een bewijs moesten sturen dat we het geld overgemaakt hadden, zodat ze de bus pas voor ons in orde konden maken. Dit hebben we dan ook maar braaf gedaan. Aan het begin van de ochtend hadden we nog geen bericht van Australian Backpackers, maar gelukkig kwam daar al snel verandering in. De bus passen waren geboekt en ze hadden alle nodige gegevens naar ons toe gemaild, waaronder een inlog code zodat we plaatsen in de bus konden inboeken.

Al een gek zijn we naar de website van Greyhound gegaan, om te kijken of er op deze dag nog bussen vertrokken vanuit Cairns. Nu was alleen nog de vraag, waar gaan we naartoe? We wilden graag naar de Whitsunday Islands (aangezien dit het paradijs op aarde moest zijn), dus we zijn opzoek gegaan naar een plaats die daar in de buurt ligt en waar de bus ook stopt. Al gauw kwamen we bij de kustplaats Airlie Beach uit. Gelukkig voor ons ging er nog een bus die kant op. Deze zou om 13:00 uur vertrekken en we moesten er zo'n 20 minuten van tevoren zijn. Het was op dat moment een uurtje of 11, dus zo extreem veel tijd hadden we niet meer. Snel nog even langs de buurt super op de hoek om wat eten en drinken in te slaan voor onderweg, zodat we in ieder geval niet zouden verhongeren.

Eenmaal terug in het hostel was het tassen opzadelen en gaan! Nog even snel vragen waar de bushalte zat (opzich wel handig detail om te weten) en we konden op pad. Bepakt en bezakt door de pleuris hitte, niet echt iets wat snel mijn nieuwe hobby zal worden.
We liepen maar, en liepen maar, en vroegen ons af of we wel goed gingen. Het meisje van de receptie in het hostel had gezegd: 'Je loopt hier de deur uit links, dan ga je de eerste straat weer links, vervolgens de eerste rechts en dan alsmaar rechtdoor.' Hoe de bushalte er precies uit zag wist ze niet, maar hij was makkelijk te herkennen zei ze. Het werd met een groot rood bord aangegeven. Dus onderweg waren Kim en ik constant opzoek naar een groot rood bord, maar deze was nergens te bekennen. De twijfel sloeg lichtelijk toe, dus we besloten een voorbijganger aan de mouw te trekken om te vragen of we goed liepen. De vriendelijke vrouw zei dat het in deze straat was en dat we gewoon rechtdoor moesten blijven lopen, maar het was best nog een stukje lopen zei ze. 'Nee he!' dachten we. We hadden al een best stuk afgelegd en nu hoorden we dat we nog een heel eind moesten lopen. Gelukkig viel dit uiteindelijk wel mee. Bezweet en afgepeigerd kwamen we aan bij de bushalte. Gelukkig zat er een klein supermarktje naast de bushalte, want een verfrissende cola konden we wel gebruiken!

Het was dan eindelijk tijd om in te laden, in te checken en in de bus neer te ploffen. Alles en iedereen ingeladen en klaar om te gaan!
Daar begonnen we dan, aan de 11,5 uur durende rit naar Airlie Beach. En wat doe je tijdens zo'n lange busrit? Juist! De laptop erbij pakken en een filmpje opzetten. Heerlijke manier om de tijd te doden. Vervolgens muziek opzetten en wat proberen te slapen, wat natuurlijk voor geen ene meter ging. Het blijft vaak een beetje bij dommelen en knikkebollen, maar goed het is altijd nog beter dan niks.

Na een lange rit waren we dan eindelijk aangekomen in Airlie Beach. Nu was het alleen nog een kwestie van het hostel vinden. De bus chauffeur had bij de laatste stop wel uitgelegd hoe we daar moesten komen, maar hij praatte zo snel en onduidelijk dat er voor niemand een touw aan vast te knopen was. Gelukkig zaten er twee Amerikaanse jongens bij ons in de bus die naar hetzelfde hostel moesten. Met z'n vieren zijn we de kant opgelopen die de buschauffeur had aangegeven. Althans, we dachten dat we de juiste kant opliepen. Dit bleek gelukkig ook zo te zijn! Al snel kwamen we bij een straat met allemaal winkels, restaurants en barretjes, precies zoals de chauffeur zei (ja, dat kleine stukje van de uitleg hadden we dan wel weer begrepen). Nu was het nog een kwestie van rechtdoor lopen en goed om ons heen kijken om het hostel te vinden. Natuurlijk was ons hostel, het laatste hostel in de straat, maar we hadden hem gelukkig wel gevonden! Nu was het alleen nog de vraag of de receptie nog open was, aangezien het al 00:00 uur was geweest. De receptie zag er gesloten uit (wat hij uiteindelijk ook bleek te zijn), maar gelukkig stond er bewaking bij de ingang, die ook toegang hadden tot de receptie en de sleutels. Eenmaal binnen in de receptie bleek dat de vrouw van de bewaking geen reservering kon vinden van de Amerikaanse jongens. Onze sleutel was dit keer gelukkig wel aanwezig! Voor de jongens was het natuurlijk wel klote, ze baalden er ook flink van. Wij wisten precies hoe zij zich voelde, aangezien wij net hetzelfde hadden gehad in Cairns. Aangezien wij een 4 persoons kamer hadden boden wij aan om te kijken of wij kamer genoten hadden of niet. Zo niet vonden wij het geen probleem als ze 1 nacht bij ons op de kamer zouden crashen. De vrouw van de bewaking vond dit gelukkig ook niet erg. Met z'n allen zijn we richting het huisje gelopen waar wij sliepen. Eenmaal bij de kamer aangekomen, bleken wij wel een roomie te hebben, dus crashen in onze kamer was geen optie. Echter was de kamer naast ons helemaal leeg. De vrouw van de bewaking is gaan overleggen of ze daar terecht konden en de jongens zijn met haar mee gelopen. Kim en ik hebben de jongens succes gewenst en zijn gaan slapen, aangezien we gesloopt waren.