Living the sea life (part I)

Het moment van de waarheid was aangebroken. De dag van de zeiltocht was dan eindelijk daar! Na een goede nachtrust, waren Kim en ik zo goed als voorbereid om het tweedaagse zee leven aan te gaan. We vertrokken pas begin van de middag, dus we hadden 's ochtends de tijd om lekker rustig aan te doen.

Nog snel even langs de supermarkt, de laatste dingen in de tas en rechts zo die gaat naar de haven. Bij het incheck punt, waar we de dag voor de zeiltocht hadden ingecheckt, hadden we een tas mee gekregen die we mee moesten nemen de boot op. Er werd ons verteld dat dit ook de enige tas was die we mee mochten nemen. Hier waren we niet heel erg blij mee, aangezien de tas nou niet bepaald praktisch was. Het was een schoudertas met een super lang hengsel wat niet verstelbaar was. Ook zat er geen rits in de tas, dus we moesten onderweg goed opletten dat we geen spullen zouden verliezen.
Met de zware tas op onze schouder, ploeterde wij ons een weg door de hitte, op naar de haven.

Oververhit en wel, kwamen we dan eindelijk aan op punt van bestemming. Kimberley en ik snakte naar iets koels of verfrissends. Gelukkig waren er kleine cafeetjes aan de haven, die van alles verkochten. We hebben een lekker ijsje gekocht en zijn ergens onder een parasol neergeploft, wachtend op de kapitein die ons mee zou nemen op zeil avontuur.
Tijdens het wachten, zagen we steeds meer mensen met dezelfde ongemakkelijke schoudertas arriveren. Dit moesten wel onze medereizigers zijn. Wat schaapachtig keek iedereen elkaar aan, toen uiteindelijk één van de begeleiders van de tocht verscheen. 'Silent night', riep hij. Dit was de naam van de organisatie. Iedereen die met deze tocht mee ging verzamelde zich om de man heen. Hij stelde zich voor (hij heette Elliot) en hield een introducerend praatje. Wij moesten onze vouchers inleveren, waarna we met z'n allen richting de boot liepen. Op de boot werden we verwelkomd door onze kapitein, Cameron. Iedereen moest zijn slippers/schoenen uitdoen, waarna we een korte rondleiding kregen op de boot en een bed kregen toegewezen. Kim en ik kregen samen een hok waar we de komende dagen in zouden moeten slapen. Hier waren we wel blij mee, aangezien sommige moesten bivakkeren op iets wat overdag als bank functioneerde.

Toen iedereen zijn bed in order had gemaakt en alle spullen had weg geborgen, was het tijd om de haven te verlaten. Nog wat ongemakkelijk zat iedereen naast elkaar op de boot. Het was duidelijk dat we met z'n allen nog in de aftastende fase zaten. Toen de haven langzamerhand uit zicht raakte, riep Cameron (ook wel Cam genaamd) ons bij elkaar. Het was tijd om een paar algemene regels en de veiligheidsmaatregelen door te nemen. Dit algemene praatje werd met veel humor gebracht, dus de vrolijke sfeer zat er al nel in.
Na het doornemen van de belangrijke zaken, stelde Cam voor om een voorstel rondje te doen, om elkaar en elkaars namen te leren kennen. Cam begon het voorstel rondje. Hij zei dat wij zijn naam makkelijk konden onthouden, door als ezelsbruggetje Cameron Diaz te gebruiken. Zo was er voor iedereen bijna wel een bekend persoon waar zijn naam aan gelinkt kon worden. Mijn naam werd gelinkt aan Meryl Streep, aangezien ik mijn naam hier op z'n Engels uitspreek, omdat niemand er anders iets van kan brouwen.

Na het praatje/voorstel rondje mochten we allemaal weer aan de rand gaan zitten en genieten van het lekkere weer en het uitzicht. Het ijs was nu wel zo'n beetje gebroken en langzaam maar zeker begon de groep contact met elkaar te zoeken en te kletsen.
Onze groep was lekker gevarieerd. Zo hadden we een groepje Canadezen, een Frans stel, twee Duitse meiden, een koppel uit Engeland en natuurlijk Kimberley en ik, de twee Hollandse chicks.

De eerste dag hebben we niet echt kunnen zeilen, aangezien er te weinig wind was. We hebben dus alleen rondgevaren via de motor van het schip. Wel zijn we de eerste dag gaan snorkelen, op een plek die False nare heet. Eerste werden we in prachtige snorkel outfits gehesen. We moesten een stinger suit aan. Dit is een neopreen pak wat ons zou beschermen tegen de kwallen. Het is namelijk kwallen seizoen (fijn hebben wij weer), maar de meeste kwallen zijn niet gevaarlijk. Echter is de gevaarlijkste kwal met het blote oog nauwelijks te zien, aangezien deze zo groot is als de nagel van je pink. Je zou denken, 'zo'n klein beestje, wat kan die nou doen?'. Maar het schijnt dat deze kleine rakker er voor kan zorgen dat jij ondragelijk veel pijn lijdt en als het niet goed behandeld wordt, een langzame pijnlijke dood sterft. Fijn verhaal om te horen, vlak voordat je het water ingaat... Maar gelukkig werd er ook bij verteld dat de kans dat je door dit beest gestoken wordt erg klein is.

Toen iedereen in zijn pak gehesen was en iedereen een duikbril met snorkel had uitgezocht, was het tijd om in de kleine rubberboot te springen, waarmee ze ons naar het rif zouden brengen. Nog één keer de veiligheidstekens doornemen, voor als je bijvoorbeeld uit het water wil, en we waren klaar om het water in te plonsen. Het snorkelen ging nu dan echt beginnen. Staren naar prachtige vissen, het bijzondere koraal en met een beetje geluk zelfs een schildpad spotten.
Het snorkelen voelde voor mij in het begin heel erg vreemd. Je ogen en neus zijn bedekt door een bril en je hebt een pijp in je mond, waar je doorheen moet ademen. Dit voelde in het begin zo onnatuurlijk, dat het ademen niet direct van een leien dakje ging. In het begin vergat ik zelfs adem te halen. Tjonge, jonge, het was nog wel even een kunst om dat onder de knie te krijgen. Na een paar lichte paniek moment, begon ik dan eindelijk door te krijgen hoe het moest en kon ik gaan genieten van de prachtige wonderen der natuur. De bril die we op hadden vergrootte alles iets, waardoor je de vissen goed kon zien, maar waardoor het koraal ook eng dichtbij leek. Op dit stuk was het koraal op sommige plekken ook heel hoog, dus we waren al gewaarschuwd voorzichtig te doen en ons niet te stoten. Dit is gelukkig ook niet gebeurd.

Na een geruime tijd rond gesparteld te hebben in het water, was het tijd om weer terug te keren naar het schip. Terwijl we ons allemaal uit de prachtige duikpakken hesen, vertelde iedereen enthousiast over de prachtige vissen die ze hadden gezien. Ook hadden we allemaal wel trek gekregen van het snorkelen en alsof een engeltje ons gehoord had, kwam Elliot er op dat moment aanzetten met twee grote schalen vol nacho's.
Ze zagen er zo heerlijk uit en roken erg smakelijk, dat het niet lang duurde voordat iedereen aanviel. De nacho's waren echt god-de-lijk! Met een flinke laag kaas en een dikke lading aan room en guacamole, was dit heerlijke hapje binnen no time opgepeuzeld.

Na de middag snack hebben we nog wat rond gevaren. We hebben gezellig gekletst met de rest van de groep, genoten van het prachtige uitzicht en natuurlijk een paar leuke kiekjes geschoten voor in het foto album. Zo ging de dag snel voorbij, voor we het wisten zaten we alweer aan het avond eten. Na het eten hebben we met z'n allen nog wat op het dek gezeten, waarna het alweer tijd was om te gaan slapen, aangezien we de volgende ochtend alweer rond 6 uur/half 7 gewekt zouden worden.