Laat de projecten beginnen! :)

Hier is weer een nieuw bericht vanuit het zonnige, maar toch ook regenachtige India.

We maken hier nog steeds de meest idiote en grappige dingen mee.
Zoals vorige week bijvoorbeeld. Roos, Asmara, Francesca en ik liepen in het winkelcentrum. Opeens hoorde we achter ons: 'Hello, hello!'. Het waren drie jongens. Ze vroegen of ze met ons op de foto mochten. Toen wij vroegen waarom zij dat wilden zeiden ze: 'Because we like foreigners'. Nou vooruit dan maar. Het waren uiteindelijk 3 foto's geworden, want ze moesten allemaal een foto maken zodat ze alle 3 even vaak met ons op de foto stonden. Een uurtje later wilden we wat gaan eten bij de KFC. We hadden ons eten en zaten net 4 seconden aan onze tafel toen opeens die jongens weer voor onze neus stonden. Ze wilden nog een keer met ons op de foto, want de andere foto's waren niet helemaal gelukt. Voor wij ja of nee konden zeggen zaten ze al bij ons aan tafel om de nieuwe foto's te maken (dit waren er uiteraard weer 3). De 3 jongens waren niet alleen, ze waren met nog zo'n 5 anderen gasten en jawel hoor, zij gingen met z'n allen ook bij de KFC eten. En ja, de hele club ging natuurlijk aan een tafel achter ons zitten, dus we werden de hele tijd aangestaard.
Toen wij na het eten eenmaal terug kwamen op de campus werden we onderweg naar ons appartementencomplex aangesproken door 3 jongens (nee gelukkig niet weer dezelfde jongens) maar je raad het vast al, ook zij wilden met ons op de foto. Ze zeiden dat we er uitzagen als poppen (geen idee of we dit nou als een compliment op moesten vatten) Het was dus een bizarre dag, we voelden ons net popsterren.

Deze week zijn we begonnen met de projecten. Onze weekverdeling ziet er als volgt uit: maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag werken wij in de sloppenwijk 'LR nagar'. Van 14:00 tot 16:00 in de transit school en van 16:30 tot 17:45 in het activity centre.
Woensdag werken we van 9:30 tot 12:30 bij de Little sisters of the poor (het bejaardenhuis)

Maandag was onze eerste werkdag. Toen we aankwamen bij de transit school merkte we al meteen dat de kinderen erg druk waren. Als een stelletje stuiterballen kwamen ze ons tegemoet. Voor de eerste week hadden we in de planning om kennis te maken met elkaar en aan elkaar te wennen. We zijn begonnen met iets te vertellen over Nederland. Ook hadden we wat foto's mee genomen. De kinderen maar vooral ook de lerares vonden het erg interessant. Om de foto van Sinterklaas moesten ze wel een beetje lachen. Vervolgens zijn we verder gegaan met het maken van naambordjes, want zie al die Indiase namen maar eens te onthouden. Daarna hebben we de kinderen een tekening laten maken over hun land en hun cultuur, de dingen die zij echt typisch India vinden. Ook Roos, Asmara en ik hebben ieder een tekening gemaakt over Nederland. We hadden nog heel veel andere spelletjes in de planning en dachten dat de kinderen een kwartier de tijd nodig zouden hebben voor de tekening, Dit was echter niet het geval. Ze hebben de rest van de les besteed aan het maken van de tekening. Aan het einde hebben we nog wel een liedje met ze gezongen. We hadden met z'n drieën van tevoren een liedje gekozen die we iedere les aan het eind met de kinderen willen zingen. We hebben gekozen voor het liedje 'True colors' omdat we dit een mooi en toepasselijk liedje vinden. Het bleek voor de kinderen nog best een moeilijk nummer (we doen alleen het refrein, anders is het sowieso veel te veel) maar ze vinden het allemaal wel super leuk.
Vervolgens gingen we naar het activity centre. Hier hebben we een groep van 20 kinderen. 10 jongens en 10 meisjes. (de transit class zijn 15 kinderen, maar meestal heb je er maar een stuk of 10). De kinderen van het activiteiten centrum waren een stukje rustiger, ook luisterde zij beter. We hebben met hun een aantal spelletjes gedaan, zoals een namenspel en een fotospel. De kinderen vonden het erg leuk en er was veel spelplezier. Ook met deze groep sluiten we iedere dag af met het liedje 'True colors'. Deze kinderen spreken beter Engels en kunnen beter lezen en schrijven. Asmara had de tekst van het liedje op het bord geschreven en de kinderen hebben dit allemaal overgenomen in hun schrift. Het liedje leek hun ook makkelijker af te gaan.
Er is dus een groot verschil merkbaar tussen de twee groepen. Je merkt dat de kinderen in de transit class meer probleem kinderen zijn. Ze zitten meer aan elkaar, slaan en bijten elkaar en hebben minder sociale vaardigheden. De kinderen van het activiteiten centrum zijn rustiger, slaan elkaar niet tot nauwelijks en hebben meer sociale vaardigheden. De transit class wordt dus nog een echte uitdaging, maar wel een leuke uitdaging!

Dinsdag was het weer eens een feestdag (tjaa wat wil je met zoveel Goden?) dus we hadden lekker vrij. Francesca, Roos, Asmara en ik zijn naar 'Commercial street' geweest. Dit was echt een winkelgedeelte zoals ik me had voorgesteld hoe het hier in India zou zijn. Allemaal kleine winkeltjes dicht op elkaar met veel kleding en sieraden en heel veel mensen. Ik vond het leuk om dit te zien, erg bijzonder. Nog leuker is dat je op deze plek goed kan afdingen! Toen we eenmaal uit geshopt waren en met de tuk-tuk terug wilden naar de universiteit waren we weer in een idiote situatie beland. We hadden al snel 2 tuk-tuks en de chauffeurs wilden alle 2 de meter aanzetten. Ja we weten nu hoe het moet. Je zegt waar je heen wil, stapt al half in en zegt dan 'meter hockey', dit betekend meter aan in het Hindi (geleerd van een Duits en Amerikaans meisje die ook hier studeren) De chauffeur van Asmara en mij liet ons eerst een boekje zien met alle bezienswaardigheden van Bangalore. Toen wij zeiden dat we dat allemaal nog niet gezien hadden zei hij dat hij zijn nummer wel zou geven en dat we maar een keer moesten bellen als we tijd hadden, dan zou hij ons wel rondrijden door Bangalore en naar alle mooie plekken brengen. Vervolgens begonnen we te rijden, maar hij had de meter nog niet aangedaan. Dus Asmara en ik zeiden nog een keer: 'meter hockey'. De man zei dat we eerst nog langs een winkel gingen. 'Een winkel?' dachten wij, 'We willen gewoon terug naar de campus'. We vroegen ons af waar Roos en Francesca gebleven waren. Die reden gelukkig voor ons en werden ook naar de winkel gereden. We begrepen er helemaal niks van. Eenmaal bij de winkel aangekomen werden we zowat naar binnen geduwd. Het was een winkel waar ze van alles verkochten: houten beelden, sjaals, sari's, tapijten en sieraden. Toen we zeiden dat we geen kleding nodig hadden werden we het sieraden gedeelte in gepusht. Terwijl Roos naar een armband aan het kijken was, keek ik even naar een paar super mooi hangers (voor aan een ketting) met grote stenen erin. Ik vroeg hoe duur ze waren, deze waren erg prijzig. De man zei dat hij ook kleinere hangers had en voor ik het wist kreeg ik de hele collectie kleine hangers te zien. De man vertelde over de verschillende stenen en dat hij voor mij wel een mooi prijsje wou maken. Ik zei dat ik er geen nodig had, de man vroeg: 'hoeveel wil je er hebben?'. Dus ik nog een keer: 'ik hoef er nu geen....'. De man had het nu gelukkig wel begrepen en hij borg de hele collectie weer op. Roos had ondertussen een armband gekocht en we waren klaar om te gaan. De mannetjes die ons naar de winkel gebracht hadden stonden gelukkig nog te wachten (tjaa, je weet het maar nooit hier). We stapten weer in de tuk-tuks en zeiden nog een keer dat we naar de Christ college wilden. Ze begonnen weer te rijden, vervolgens zei de chauffeur dat hij ons naar nog een winkel zou brengen. Wij zeiden dat we niet wilden, maar we moesten en zouden even kijken. De rit naar de universiteit zou dan gratis zijn. Voor we het wisten waren we bij winkel nummer 2. Het was precies een zelfde soort winkel als de eerste winkel. We hebben even een rondje gelopen binnen en zijn toen weer naar buiten gegaan. Vervolgens wilde de man ons naar nog een winkel brengen. Hij zei dat hij hier 100 rupee voor kreeg. Na 10 zeggen dat we niet wilden en dat we een afspraak hadden zei de andere chauffeur dat hij ons wel naar de Christ college zou brengen. We waren erg blij toen we bij de universiteit aankwamen en we hoefde inderdaad niet te betalen. Het was een bizarre ervaring maar ook wel erg grappig!

Woensdag zijn we met z'n 5en naar het bejaardenhuis geweest. Er waren een aantal bewoners die ons nog herkende van de vorige keer en vonden het erg leuk dat we terug waren. Ook de nonnen die we vorige keer hadden gezien vonden het leuk dat we er waren.
Eerst hebben we een rondje gelopen met een aantal vrouwen die in een rolstoel zaten. Die van mij sprak nauwelijks Engels en trok de hele tijd haar jurk omhoog, geen idee waarom. Één van de andere vrouwen zei dat ze dat altijd doet. Het vrouwtje van Francesca gaf iedereen de hele tijd kus handjes, super schattig. Toen we terug waren hebben we nog wat met de vrouwen gekletst, vervolgens zijn we naar de mannen afdeling gelopen. Daar hebben we met wat mannetjes gepraat. De man met wie ik praatte, Romeo genaamd, herkende ons nog van de vorige keer. Ik herkende hem ook nog, want de vorige keer had ik ook al even met hem en zijn broer gepraat. Ik heb hem wat foto's van Nederland laten zien en hij heeft wat over zichzelf verteld. Ik zei dat ik de bloemen hier in India zo mooi vind. Hij zei dat hij het er mee eens was en dat ik ook een mooie bloem was op twee benen. Hij zei dat als je een bloem plukt dat die dan dood gaat, maar als hij mij in mijn wang knijpt (wat hij vervolgens ook deed) ik dan niet dood ga. Ik zei dat dat klopte en dat ik het inderdaad ook niet in planning had om dan dood te gaan.
Vervolgens was het etenstijd. Het was even zoeken naar wat wij precies konden doen (de hele dag eigenlijk wel). We hebben nog wat geholpen met het opdienen van het eten en met het afwassen van alle spullen en zijn vervolgens terug gegaan naar de campus.

Vandaag zijn we weer naar de sloppenwijk geweest. De kinderen van de transit class waren gelukkig een stukje rustiger als maandag. Ook luisterde ze al wat beter. Je merkt dat ze stukje bij beetje aan ons beginnen te wennen. We hebben vandaag verschillende spelletjes met ze gedaan. Eerst een namenspel met de bal en vervolgens nog een paar andere spelletjes. Vooral de echoput sloeg erg aan. Dit is een oefening waarbij iedereen in de kring staat. 1 persoon leunt naar voren en maakt een geluid. De rest leunt naar achter en luistert naar het geluid. Vervolgens leunt de geluidenmaker naar achter, de rest van de groep leunt nu naar voren en doet het geluid na. Deze oefening zorgde voor een hoop hilariteit! Tijdens de rest van de oefeningen hadden de kinderen ook erg veel spelplezier en Roos, Asmara en ik ook!
Wat ik wel moeilijk vind is dat de lerares de kinderen af en toe slaat met een liniaal of met de platte hand. Dit doet ze als de kinderen vervelend zijn. Ze slaat niet extreem hard, maar ik heb het idee dat ze zich een beetje inhoud als wij erbij zijn. Ik weet wel dat het bij hun manier van lesgeven en opvoeden hoort, maar ik schrik iedere keer als ik het zie en krijg een kleine knoop in mijn buik.

Na de transit class zijn we weer naar het activiteiten centrum gegaan. De kinderen kwamen vrolijk binnen. We moesten even wachten voor alle kinderen er eindelijk waren. Tijdens het wachten lieten een aantal kinderen hun dans-skills zien. Van Indiase dans tot breakdance. Super tof om te zien! Ook kregen we een tekening van één van de jongens. Maandag hadden we een oefening gedaan waarin we in de dierentuin waren. Hier had hij een tekening van gemaakt. Hij had leeuwen getekend, echt heel mooi! Hij gaat er nu nog twee tekeningen bij maken zodat we alle 3 een eigen tekening hebben.
We hebben met de kinderen weer verschillende spelletjes gedaan. Ook hier was het lachen, gieren, brullen. De kinderen hadden veel spelplezier en ook ik heb erg genoten!