Exploring India!

Ik loop een beetje achter met schrijven, dus bereid jullie voor want dit wordt een lang verhaal!

Vrijdag 4 november zouden wij met z'n vijven vertrekken voor een weekendje buiten Bangalore. Aangezien we maandag vrij waren (ja, het was weer eens een feestdag) vonden we het een mooie gelegenheid om eens wat meer van India te zien. 's Middags moesten we eerst nog naar de sloppenwijk. Toen we de sloppenwijk uit liepen begon het keihard te regenen. Natuurlijk hadden we geen paraplu of regenjas bij ons... Bij mensen schuilen was ook geen optie, want we moeten echt voor het donker de wijk uit zijn, anders wordt het onveiliger voor ons. Dan komen de mannen terug van werk en beginnen te drinken en worden agressiever. Dus wij door de stromende regen op weg naar de tuk-tuks. Overal zag je mensen schuilen onder bomen en afdakjes. Iedereen keek ons aan alsof we een stel gekken waren. En wij maar stug doorlopen. Doorweekt zaten wij uiteindelijk in de tuk-tuk. En koud dat dat was! Eenmaal op de campus aangekomen waren we helemaal doorweekt, van onze tenen tot onze kruin. We wilden een lekkere warme douche nemen, maar we hadden al dagen geen warm water... Gelukkig hebben we een magnetron, waar je heel goed kommetjes water in op kan warmen en vervolgens in een emmer kan gooien. Dus in plaats van een warme douche werd het een half lauwe emmer douche.

Na het douchen ging ik verder met het inpakken van mijn tas, want om 22:00 uur zou de taxi klaar staan om naar Hampi te gaan. We wilden graag met de trein, maar die zat al helemaal volgeboekt, dus hadden we er voor gekozen om met een privé taxi te gaan. (shame on us... :p) Voor vertrek hadden we eerst wel een pech avond.
Tijdens het inpakken van mijn tas gleed ik uit toen ik uit de badkamer kwam. Ik dacht meteen: 'Onee, als ik nog maar wel kan lopen', aangezien we al iemand in ons midden hadden met een zere voet. Gelukkig viel het mee en had ik alleen mijn pols wat bezeerd.
Een half uur voor vertrek kreeg Roos plotseling hele erge buik krampen. Ze had sowieso al een paar dagen last van haar buik en de krampen waren al wat ergere geworden, maar nu was het niet normaal meer. Dus Asmara en ik gingen met spoed opzoek naar het medicijn vrouwtje van de campus. We waren net één verdieping lager toen ze plots de hoek om kwam lopen. Dat doet ze wel vaker, uit het niets verschijnen als je haar net nodig hebt. Heel bizar, maar wel handig! Ze liep met ons mee om even naar Roos te kijken, vervolgens heeft ze Roos medicijnen gegeven die ze moest in nemen. Deze hielpen na een tijdje en Roos had toen gelukkig minder last van haar buik.

De pech was gelukkig over en onderhand was het tijd om te gaan. We liepen naar voren waar de taxichauffeur (Thomas genaamd. Althans dat dachten we, hij bleek toch anders te heten. Thomas is de baas van het taxi bedrijf) al op ons stond te wachten. Het was zo'n 7 à 8 uur rijden, dus we zouden rond 5 uur 's ochtends aankomen in Hospet, een stadje vlak bij de plaats die we gingen bezoeken. Het was een flinke rit en ik heb nauwelijks kunnen slapen. Er wordt veel getoeterd, de weg is hobbelig en er reden veel vrachtwagens die we de hele tijd in moesten halen waardoor we alsmaar heen en weer gingen. Ik heb onderweg wel een paar keer mijn ogen dicht moeten doen vanwege de rijstijl hier. Het inhalen was soms zo eng en kiele kiele dat ik gewoon niet durfde te kijken.
Na een lange rit kwamen we eindelijk aan in Hospet. Daar hebben we een hotel gezocht. Rond 5:30 waren we ingecheckt en wel en hadden we nog zo'n 3 uurtjes om even te slapen.

Om 8:30 ging de wekker en rond 9:00 stonden we benden, klaar om te vertrekken richting Hampi. Hampi is een stad die vol staat met tempels, echt prachtig! Toen we naar de eerste tempel liepen kwamen we een paar verkleedde mannen tegen die meteen in de foto pose gingen staan. Dus wij maakte een foto van ze. Vervolgens kwamen ze met een boekje naar ons toe. Hierin moesten we onze naam schrijven, waar we vandaan kwamen en hoeveel geld we ze wilde geven. Geld? dachten wij. Maar we kwamen er niet onderuit. Ze vertelde dat ze magiërs waren, dus wij wilden wel wat kunstjes zien, aangezien we toch al betaald hadden. Ze deden de trucjes met veel humor, dus het was leuk om naar te kijken. Na de korte show van de magiërs liepen we door naar de tempel. Toen we daar binnen kwamen zagen we gelijk allemaal apen zitten, dus wij meteen foto's maken van de apen. Plots kwam er een vrij grote aap op ons afgelopen, wij schrokken ons kapot! Hij kwam best dichtbij, maar keek niet erg vriendelijk. Dus half gillend liepen we snel verder.
Vervolgens zagen we een olifant staan (ja deze stond wel vast en kon niet zomaar alle kanten op lopen) We hadden buiten de tempel al wat bananen gekocht, deze hebben we aan de olifant (Lakshmi genaamd) gegeven. Ook zijn we gezegend door Lakshmi. Je moet haar geld geven en dan legt ze haar slurf op je hoofd. Een heel raar gevoel en een bizarre, maar bijzondere ervaring.

Vervolgens hebben we een rondleiding gekregen door de hele tempel. Het was een mooie tempel en nog in redelijke goede staat, met allemaal mooie en aparte afbeeldingen in de muren. Na een lange wandeling door en om de tempel was de man klaar met de rondleiding. We zijn op een trapje gaan zitten om even wat te eten, te drinken en af te koelen, want het is warm in Hampi, niet normaal! We zaten nog geen minuut of we hadden een hele school voor ons zitten. 150 kinderen en 20 leraren. Ze wilden van alles weten, waar we vandaan kwamen, hoe we heetten, wat we vonden van India, enz. Toen ze uitgevraagd waren en verder gingen wilden de kinderen ons allemaal een hand geven, de leraren wilden zelfs een handtekening van ons. Ook werden er allemaal foto's van ons gemaakt. Hele bizarre ervaring...
Toen we dachten dat we nu eindelijk even rustig konden zitten kwam er opeens een aapje op ons afgelopen. Langzaam kwam hij dichterbij en toen pakte hij plots een pakje crackers uit de plastic tas die Asmara voor zich op de grond had staan. Vervolgens klom de aap snel naar boven en ging hij op een afdakje onze crackers op zitten eten. Zo ben je dus op één dag gezegend door een olifant en bestolen door een aap, dat maak je in Nederland niet snel mee!

Vervolgens zijn we langs nog een paar tempels gereden die we bekeken hebben. Maar in Hampi staan zoveel tempels dat we het op een gegeven moment wel gehad hadden. Het was super warm, we waren moe want we hadden nauwelijks geslapen en na 5 tempels heb je het ook wel gezien... Ze zijn stuk voor stuk heel mooi hoor, maar toch is het allemaal een beetje van hetzelfde. We zijn terug gereden naar het hotel, hebben wat gerust en gegeten om vervolgens naar de laatste bezichtiging van de dag te gaan. We hadden geen idee waar we naartoe gingen, want we begrepen niet helemaal wat de taxichauffeur bedoelde. Op de bestemming aangekomen liepen we maar achter de meute mensen aan (nog steeds geen idee waar naartoe). Op een gegeven moment kwamen we op een punt waar we kaartjes moesten kopen. Hier probeerde ze ons op een belachelijke manier af te zetten. Op het bord wat bij het kaartverkoop hokje hing stond dat een kaartje voor volwassenen 10 rupee was. Tegen ons zeiden ze dat het 100 rupee was. Dit sloeg echt nergens op! Toen we op het punt stonden om weg te lopen mochten we opeens toch voor 10 rupee naar binnen.
We liepen verder en langzamerhand werd duidelijk wat we gingen bezoeken. Het was... Hou je vast... Dit is echt heel spannend... Een Musical Fountain!!!! We hadden geen idee wat we ons hierbij voor moesten stellen, maar dat werd ons al snel duidelijk. In eerste instantie dachten we aan zangers en zangeressen die staan te zingen en dansen in de fontein, maar dat is het niet. Het is een fontein met lichtjes waarbij muziek wordt afgespeeld. Wel grappig om even te zien, maar niet dat je zegt dit ga ik elke zaterdag avond doen.

Na een goede nachtrust, ondanks de hagedis (we hadden Lenny de lizard op onze kamer) waren we zondag ochtend klaar om te vertrekken naar de volgende plaats. Na uitgecheckt en ontbeten te hebben hadden we weer een lange autorit voor de boeg. Eerst zijn we naar Aihole gegaan. Dit is een klein dorpje waar allemaal ruïnes van tempels staan.
Vervolgens zijn we naar Badami gereden. Dit is een ander klein stadje in India. Hier hebben we grotten bezocht. Nou ja... Het waren niet echt grotten maar meer rotswanden waar ze gaten in gehakt hebben. De muren waren wel supermooi versierd. Bij de grotten waren ook weer mensen die met ons op de foto wilden. En niet één of twee mensen, nee hele volksstammen en families wilden met ons op de foto. Ook waren er veel mensen die stiekem foto's van ons maakte. Hele maffe ervaring.

Maandag zijn we naar de stad Bijapur geweest waar het mausoleum Gol Gumbaz staat. Dit is een soort paleis dat toebehoorde aan sultan Muhammad Adil Shah II. Het was een groot en mooi gebouw. Je kon helemaal naar boven via enge, smalle trappetjes. Bovenin waren de Whispering Walls. Als je iets tegen de muur fluistert hoor je dat door het hele gebouw heen. Het was dus een flink kabaal daar, aangezien iedereen tegen de muur stond te fluisteren.
Ook hier wilde iedereen weer met ons op de foto. Bij de bezienswaardigheden werden wij opeens de toeristische attractie. Één persoon vraagt of hij met je op de foto mag, dan zeg je ja, en voor je het weet heb je een hele familie om je heen staan. Heel maf... Wel een grappige ervaring. Het was net of we een stel beroemdheden waren. Weten we ook weer hoe dat voelt!

Na het mausoleum hebben we nog een tempel bezocht. Ook deze was weer erg mooi. Daarna werden we naar een dam gebracht. Een dam, wat is daar bijzonder aan, dachten wij. Maar voor de mensen hier is het schijnbaar een hele bezichtiging (net als de Musical Fountain). Voor ons was het niet al te bijzonder, aangezien Nederland omkomt van de dammen.

Na dit alles was het tijd om terug te gaan naar Bangalore. Na een lange, vermoeiende autorit van zo'n 8 uur waren we eindelijk aangekomen bij de Christ University. We waren doodop van een druk, maar gezellig weekend.

Na zo'n weekend kun je wel een goede nachtrust gebruiken. Dit was helaas niet het geval. Ik voelde me behoorlijk beroerd, werd elk uur wakker om naar de w.c. te rennen en had dus nauwelijks geslapen. Ook Roos en Asmara voelde zich niet helemaal fit, dus hadden we het project afgebeld om een dagje te rusten en uit te zieken. Maar de baas van de CSA dacht daar anders over. Ik moest en zou een dokter zien, hier kon niks tegenin gebracht worden. Ik had helemaal geen zin om naar de dokter te gaan. Ik was moe en wilde het liefst de hele dag slapen. Dit ging dus mooi niet door. Roos voelde zich ook niet helemaal goed en had tijdens het weekend gigantische muggen bulten (die we nog omgetoverd hebben in Barba mamma) opgelopen waar ze de dokter naar wou laten kijken. Ook Leticia ging mee aangezien zij nog steeds last had van haar voet. Asmara is meegegaan voor de morele steun. Dus wij met z'n vieren (en een man van de CSA) op weg naar het ziekenhuis. Ik vond het best eng om in het buitenland naar de dokter te gaan. Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Eindelijk was ik aan de beurt. Het was een hele rare ervaring. Mijn bloeddruk is opgemeten, maar de dokter heeft niet gezegd hoe hoog deze was. Hij heeft naar mijn longen geluisterd. Dit deed hij gewoon over mijn kleding heen en super snel, heel bizar. Ik kreeg uiteindelijk 3 verschillende medicijnen voorgeschreven. De dokter heeft niet verteld wat ik nou eigenlijk had en ik was zo moe en overweldigd dat ik het vergeten ben te vragen. Waarschijnlijk was het voedselvergiftiging. Na mij waren Roos en Leticia aan de beurt. Roos was zo klaar, maar Leticia moest foto's laten maken van haar voet. Deze bleek uiteindelijk gebroken te zijn. Ze kreeg geen gips omdat ze al drie weken op een gebroken voet had gelopen. Ze heeft nu verband en mag wel lopen, maar moet ook proberen af en toe rust te houden met haar voet. Dit gaat in totaal zo'n zes weken duren...
Ik voelde me een dag later gelukkig al weer stukken beter en ben nu weer helemaal gezond!